Ο μύθος του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα

Σύμφωνα με  έναν μύθο, την εποχή που στη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον δίκαιο βασιλέα και την γυναίκα του την Πύρρα.

Ο Δευκαλίωνας λοιπόν μετά από συμβουλή του πατέρα του, Προμηθέα, κατασκεύασε ένα πλοίο συγκέντρωσε τα απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση τους και επιβιβάστηκε στο πλοιάριο μαζί με την γυναίκα του. Στο μεταξύ ο Δίας ανοίγει τους καταρράκτες του Ουρανού και το έδαφος της Ελλάδας γεμίζει με νερό και οι άνθρωποι χάνονται.
 Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το βασιλικό ζευγάρι περιφέρεται από τα νερά μέσα στο πλοιάριο. Την δέκατη όμως ημέρα προσάραξε στο όρος Όθρυς ή κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό ή στον Άθω.

 Εκεί όταν οι βροχές σταμάτησαν και τα νερά υποχώρησαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα κατέβηκαν στην ξηρά και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν θυσία στον Φύξιο Δία (προστάτης των φυγάδων). Ο Δίας έστειλε στο θεοσεβή Δευκαλίωνα τον Ερμή για να τους ρωτήσει ποια ήταν η πρώτη τους ευχή, την οποία και ο θεός θα πραγματοποιούσε.  Και η πρώτη ευχή του Δευκαλίωνα και της Πύρρας δεν ήταν άλλη από το να δώσει και πάλι ζωή ο Δίας στο ανθρώπινο γένος. 

Ο θεούς  τους έδωσε την πιο κάτω εντολή: αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους. Εκείνοι κατάλαβαν τι έλεγε η εντολή  και αμέσως άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης. 

 Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Αυτοί που γεννήθηκαν από τις πέτρες, λάας στα αρχαία Ελληνικά, είναι ο λαός. Εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να χρησιμοποιούμε ως α΄ συνθετικό τη λέξη λάας, όπως στη λέξη λατομείο.

Όμως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα γέννησαν και δικά τους παιδιά: τον Έλληνα, τον Αμφικτύωνα, την Πρωτογένεια, τη Μελάνθεια, τη Θυία και την Πανδώρα. Ο Έλληνας ίδρυσε μια πόλη, την Ελλάδα, στο οροπέδιο του Δομοκού. Ο Αμφικτύων κυβέρνησε την Αθήνα μετά τον Κραναό. Από τον Έλληνα η χώρα μας αργότερα ονομάστηκε Ελλάδα και οι κάτοικοί της Έλληνες. Παιδιά του Έλληνα και της νύμφης Ορθηίδας είναι ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος, που ήταν και οι πρώτοι αρχηγοί των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στην Πελοπόννησο και έκανε δυο γιους τον Αχαιό και τον Ίωνα.  Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοί της ονομάστηκαν Αιολείς. Ο Δώρος και οι απόγονοί του ονομάστηκαν Δωριείς και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Ερμηνεία του μύθου

Μια ερμηνεία του μύθου με βάση παλαιογεωγραφικούς χάρτες, είναι ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της τότε πεδιάδας του Σπερχειού, περιοχή που βρίσκεται σήμερα κάτω από τη θάλασσα, αναγκάστηκαν λόγω της συνεχούς ανόδου της στάθμης της θάλασσας, να κατοικήσουν σε ψηλότερες περιοχές και οροπέδια, όπως στο οροπέδιο της Όρθυος όπου υπήρχε νερό από τη  λίμνη Ξυνιάδα και τον ποταμό Ενιπέα. Εκεί δίπλα στον Ενιπέα  σύμφωνα με κάποιες περιγραφές τοποθετείται η πόλη « Ελλάς» που ίδρυσε ο ‘Ελλην. 

"O Ταξιδιώτης της Γραφής" ολοκλήρωσε το ταξίδι του στη Λιβαδειά

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ :"O Ταξιδιώτης της Γραφής" ολοκλήρωσε το ταξίδι του στη Λιβαδειά

Σε 12 μέρες, 318 παιδιά από 21 τμήματα τάξεων Δημοτικών Σχολείων της Λιβαδειάς συναντήθηκαν με τον ταξιδιώτη της …Γραφής!

Το εξαιρετικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα "Ταξιδιώτης της Γραφής" από το Ευγενίδειο Ίδρυμα ολοκληρώθηκε με επιτυχία στη Βιβλιοθήκη μας από τις 23 Απριλίου έως τις 8 Μαϊου 2015, και παρουσιάστηκε σε μαθητές Δημοτικών Σχολείων της πόλης μας, με εμψυχωτές τις εκπαιδευτικούς κ. Βασιλική Νιαβή και Χρύσα Σταμάτη.

Μια εκπαιδευτική περιπέτεια, μια νοσταλγική δραστηριότητα, ένα πρωτότυπο εργαστήρι που ταξίδεψε τους μαθητές πίσω στο χρόνο, στα μονοπάτια της ιστορίας της γραφής. Από τη μία παρουσίασε την ιστορική εξέλιξη της γραφής, ενώ από την άλλη έδωσε στα παιδιά την ευκαιρία για μια δημιουργική ενασχόληση, μια βιωματική και ουσιαστική εμπειρία και γνωριμία με τα "υλικά της γραφής" διαχρονικά.

Οι μαθητές ακολούθησαν τη διαδρομή από τις σπηλαιογραφίες και τη "μαγεία" της ζωγραφικής μέχρι την χρήση της σφηνοειδούς, τα ιερογλυφικά της Αιγύπτου, τη Γραμμική Α΄και Β', τη γέννηση του φοινικικού και διαδοχικά του ελληνικού αλφαβήτου, την εφεύρεση της τυπογραφίας, και τέλος τα βιβλία χωρίς χαρτί και μελάνι με τις ηλεκτρονικές συσκευές ανάγνωσης (e-books, e-readers). Αντιλήφθηκαν τη συνέχεια του ανθρωπίνου είδους και ότι όλοι οι λαοί και πολιτισμοί από την Ανατολή έως τη Δύση πρόσθεσαν το λιθαράκι τους στο "θαύμα" της Γραφής.

Επιπροσθέτως, οι μικροί μαθητές είχαν μία πρωτότυπη βιωματική εμπειρία καθώς μπόρεσαν να δουν, να αγγίξουν και να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία της γραφής, να πειραματιστούν και να αυτενεργήσουν, να παίξουν παιχνίδια σχετικά με τη γραφή. Έγραψαν σε πηλό, σε κερί, σε πάπυρο, σε περγαμηνή, σε γραφομηχανή… Έμαθαν πως κατασκευάζονταν αυτά τα υλικά και έγραψαν με καλαμένια και ξύλινη γραφίδα, με πένες, με φτερά χήνας… Τέλος έλεγξαν τις γνώσεις που απέκτησαν και, κατόρθωσαν να φύγουν από τη Βιβλιοθήκη μας πνευματικά και ψυχικά πλουσιότεροι. Η όλη διαδικασία εξασφάλισε τις συνθήκες για προβληματισμό των παιδιών, απάντηση ερωτημάτων που υποβλήθηκαν από εκείνα στους εμψυχωτές της δράσης και ωφέλιμη αλληλεπίδραση όλων των συμμετεχόντων.

Η Βιβλιοθήκη μας υπόσχεται και μελλοντικές ξεχωριστές μορφωτικές δράσεις για τους μικρούς μας φίλους!!!!!

Πολλές ευχαριστίες στις εμψυχώτριες-εθελόντριες Βασιλική και Χρύσα!

      Το κείμενο αυτό γράφτηκε από την κ. Ιωάννα Ζωγράφου, φιλόλογο, στο  ιστολόγιο της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς   και το οποίο δανείστηκα.  

  

Ένα ευχαριστώ από μαθητή. Το κρατώ για να παίρνω δύναμη! -  Βασιλική

Ένα χελωνάκι χωρίς καβούκι - Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης

Η ομάδα της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς, την Παρασκευή  24-4-2015, επεξεργάστηκε το παραμύθι της   Ελένης Πριοβόλου  «Ένα χελωνάκι χωρίς καβούκι» με τη βοήθεια της τη εμψυχώτριας  Νιαβή Βασιλικής.   Πρόκειται για ένα παραμύθι που αναφέρεται στη διαφορετικότητα και την αποδοχή της. 

 Ο  ήρωας, το χελωνάκι ο Λίνος, είναι διαφορετικός, αλλά αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο να γίνει μέλος της παρέας με τα χελωνάκια στο λιβάδι και ο αρχηγός τους  στο παιχνίδι.

Με αφορμή αυτή την ιστορία του Λίνου τα  παιδιά μίλησαν για τη διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Διαπιστώθηκε ότι όλοι μας είμαστε διαφορετικοί, γιατί  διαφορετικά πράγματα μας αρέσουν,  διαφορετικά πράγματα επιλέγουμε να κάνουμε, σε κάποια πράγματα  είμαστε ικανοί σε άλλα δεν είμαστε, αλλά όταν είμαστε μαζί και συνεργαζόμαστε κάνουμε μικρά καθημερινά θαύματα!! Και πάνω από όλα δεχόμαστε τον άλλο όπως είναι και όπως θα θέλαμε εμείς να είναι!!!

«Κάποτε σε ένα χελωνόσπιτο γεννήθηκε ένα χελωνάκι, ο Λίνος, χωρίς καβούκι. Η μαμά του στην αρχή στενοχωρήθηκε πολύ,  αμέσως  όμως άνοιξε την αγκαλιά της το ‘κλεισε μέσα και είπε  « δεν πειράζει , το δικό μου καβούκι χωράει και τους δυο μας». Ωστόσο ο φόβος είχε φωλιάσει στην καρδιά της. Παντού έβλεπε κινδύνους, γι’ αυτό και όταν ο Λίνο μεγάλωσε για να τον προστατεύσει δεν τον άφηνε να βγει έξω από το σπίτι.  Όμως ο Λίνο ήθελε να ζήσει  σαν τα άλλα χελωνάκια  και ένα μεσημέρι το σκάει από το σπίτι. Πηγαίνει στο λιβάδι. Στην αρχή τρύπωσε στην κουφάλα ενός δέντρου όμως τα χελωνάκια τον προτρέπουν να βγει από εκεί και προσφέρονται να τον βάζουν στο δικό τους το καβούκι όταν θα κινδυνεύει.

 Έτσι γίνονται φίλοι και αρχίζουν το παιχνίδι. Σιγά σιγά μαθαίνει να χτυπάει τη μπάλα με το κεφάλι, να αποφεύγει τις τρικλοποδιές και μια μέρα τα χελωνάκια τον έκαναν αρχηγό του παιχνιδιού  γιατί έριχνε τις  πιο δυνατές κεφαλιές..........

 Ο Λίνος απαλλαγμένος από το βάρος του καβουκιού και με καθημερινή προπόνηση έτρεχε πιο γρήγορα από τις πέτρες που κατρακυλούσαν από το βουνό, πιο γρήγορα και από την μπάλα. Όταν το γεράκι ορμούσε στα χελωνάκια στο λιβάδι, αυτός έτρεχε τόσο γρήγορα για  να κρυφτεί στη κουφάλα του  δέντρου που το γεράκι, εκεί που νόμιζε ότι θα τον γράπωνε, βρισκόταν καρφωμένο με το ράμφος του  στο δέντρο!......... Μια μέρα  ο Λίνος , έσωσε  από τα νύχια του γερακιού, την  τελευταία στιγμή, τη Λίλα, την  καινούρια κάτοικο στο λιβάδι και από τότε ο Λίνος και η Λίνα έγιναν αχώριστοι και όταν μεγάλωσαν παντρεύτηκαν και απέκτησαν δυο χελωνάκια, το ένα με καβούκι και το άλλο χωρίς καβούκι».