Εκδήλωση Μυθολογικού Εργαστηρίου Παιδιών Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς - γιορτή λήξης

Από τον Ηρακλή, τον μέγιστο των ηρώων,
θα αρχίσουμε
στον ουρανό θα ταξιδέψουμε,
μύθους για τους αστερισμούς θα σας διηγηθούμε
και δυο λόγια για τη μυθική Ατλαντίδα
θα σας πούμε.

Με αφορμή τη φετινή λήξη των συναντήσεων του Μυθολογικού Εργαστηρίου των παιδιών η Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς διοργανώνει ένα μαγευτικό ταξίδι στην Ελληνική Μυθολογία με ξεναγούς τα παιδιά του Μυθολογικού Εργαστηρίου και την υπεύθυνη του προγράμματος Νιαβή Βασιλική.

Συνταξιδιώτισσα η Αστέρω Κουτσουλέρη, υπεύθυνη για τη μουσική πλαισίωση.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στη βεράντα του 3ου ορόφου της Βιβλιοθήκης, την Παρασκευή 2 Ιουνίου στις 8 μμ.

Η μυθική Ατλαντίδα

 Το μυστήριο της Ατλαντίδας αποτελεί τον πιο πολυσυζητημένο ίσως μύθο. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αποδείξει  πού ακριβώς βρισκόταν. Το όνομα Ατλαντίδα προέρχεται πιθανότατα από το μυθικό γίγαντα Άτλαντα, που κρατούσε στους ώμους του ολόκληρη τη γη και τον ουρανό.

 Οι πρώτες γραπτές αναφορές για την Ατλαντίδα πηγάζουν από τον Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα (427-347 π.Χ.) ο οποίος μας αφηγείται ότι οι Άτλαντες ήταν ένας λαός με υπερφυσικές ικανότητες και θεϊκή καταγωγή, που ζούσαν ειρηνικά σε ένα εύφορο νησί πέρα από τις Πύλες των Ηρακλειδών. Στην αρχαιότητα, οι Ηράκλειες Πύλες ήταν τα στενά του Γιβραλτάρ, άρα πιθανότατα βρισκόταν κάπου ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αμερική. Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, νεότερα στοιχεία έρχονται να ανατρέψουν τις αρχικές θεωρίες.

Όλα αυτά τα διδάχθηκε από τον Αιγύπτιο ιερέα Σάις, σε ένα ταξίδι στη μακρινή Αίγυπτο και τα αφηγήθηκε στους μαθητές του Κριτία και Τιμαίο, στο έργο «Ατλαντικός Λόγος». Ανάμεσα στα σπουδαία και θαυμαστά που άκουσε, ήταν ότι οι Άτλαντες σταδιακά άρχισαν να χάνουν τη θεϊκή τους δύναμη. Όταν κυριεύτηκαν από ανθρώπινες αδυναμίες αποφάσισαν να στραφούν ενάντια σε άλλους εύπορους λαούς με σκοπό την υποταγή. Γι΄ αυτό ταξίδεψαν προς τη Μεσόγειο, ώσπου συναντήθηκαν με τους παντοδύναμους και γενναίους Αθηναίους, από τους οποίους ηττήθηκαν για πρώτη φορά. Μετά από εξαντλητικές όμως μάχες, οι Αθηναίοι τελικά λύγισαν. Οι θεοί τότε εξοργίστηκαν με τους Άτλαντες, κι αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν με παντοτινό αφανισμό. Τόσο μεγάλη ήταν η οργή, που τους κατάστρεψαν μέσα σε μία μόνο νύχτα, αφήνοντας πίσω μόνο μάζες από λάσπη και πυκνούς

Στην επιστολή προς Κριτία εξηγείται το πώς δημιουργήθηκε η Ατλαντίδα και γιατί είχε σχήμα κυκλικό σαν δαχτυλίδι, με θάλασσα κι ένα μικρό νησάκι στη μέση. " Όταν οι θεοί μοιράστηκαν τη γη, ο Ποσειδώνας έλαβε την Ατλαντίδα και την παρέδωσε στους γιους του τους ημίθεους για να την καλλιεργήσουν. Ένας από αυτούς παντρεύτηκε την Λευκίππη και έκαναν την Κλειτώ, που την ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και θέλησε να την κάνει για πάντα δικιά του. Τότε διάλεξε ένα μέρος και το προστάτεψε με κυκλικές ζώνες από εύφορη γη και θάλασσα ώστε να της εξασφαλίσει παραδεισένια ζωή ". 

Σε ένα απόσπασμα του ρωμαίου αυτοκράτορα Αιμιλιανού, σώζεται  μία άγνωστη αναφορά για τη μυθική Ατλαντίδα του Θεόφραστου, σύγχρονου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ του Μίδα από τη Φρυγία  και του Σειληνού.

Η περιγραφή έχει ως εξής:

 «Έλεγε λοιπόν πως η Ευρώπη, η Ασία, και η Αφρική είναι νήσια  σε σύγκριση με  την Ήπειρο, η οποία υπάρχει από αρχαιότατους καιρούς, πέραν του γνωστού κόσμου. Τόσο απέραντο ήτο το μέγεθος αυτής. Η ήπειρος αυτή ήταν η τελευταία, η οποία έτρεφε  πάνω της ζώα γιγάντια, οι δε άνθρωποι ήσαν διπλάσιοι στο μέγεθος των ανθρώπων της εποχής της στιγμής της διήγησης.

Ζούσαν διπλάσιο χρόνο από εμάς. Οι  πόλεις των ήσαν πλουσιότατες, μία δε από αυτές  είχε πληθυσμό περισσότερο από ένα  εκατομμύριο. Ο χρυσός και ο άργιλος ήταν σε  μεγάλες ποσότητες.

Στην συνέχεια ο Αιλιανός διηγείται πως υπήρχε διαρκής πόλεμος κυρίως μεταξύ δύο πόλεων, εκ των οποίων η μία ονομαζόταν Μάχιμος, η δε άλλη  Ευσεβής. Οι μεν λοιπόν Ευσεβείς ζούσαν ειρηνικά και σε βαθύ πλούτο, έπαιρναν  τους καρπούς από τη γης χωρίς να την καλλιεργούν, διότι εις φύτρωναν μόνα τους.  Κατά τη διάρκεια της ζωής τους ήσαν υγιείς και πέθαιναν  γελώντας,

Οι δε κάτοικοι της Μαχίμου ήσαν σε ένα  διαρκής πόλεμο και υποδούλωναν τους γείτονές τους. Σπάνια πέθαιναν  από νόσο, διότι οι περισσότεροι  σκοτώνονταν  κατά τους πολέμους…»

Μια διάλεξη για τον Ηρακλή...

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη προσέλευση κόσμου η διάλεξη του κ. Ηλία Μαριολάκου, ομότιμου Καθηγητή Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα «Η συμβολή του Ηρακλή στη δημιουργία της Κρητο-Μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας: μια γεωμυθολογική προσέγγιση».

 

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο «Χρήστος Παλαιολόγος» το Σάββατο 6 Μαϊου 2017 στα πλαίσια των δράσεων των Μυθολογικών Εργαστηρίων της Βιβλιοθήκης, την ευθύνη των οποίων έχει η εκπαιδευτικός κ.Βασιλική Νιαβή 

Ο κ.Καθηγητής αναφέρθηκε διεξοδικά στα ταξίδια του Ηρακλή ανά τον υφήλιο και αναφέρθηκε -με στοιχεία, αρχαία κείμενα και χάρτες- στη γεωμυθολογική διάσταση αυτών των μετακινήσεων. Χωρίς να θέλει να ηρωποιήσει τους Αρχαίους Έλληνες ο κ. Μαριολάκος συνέδεσε τις μυθολογίες με την έλευση του Homo Sapiens και δικαιολόγησε ιστορικά την αναγκαιότητα των ταξιδιών.
Πολλές οι γνώσεις που αποκόμισαν οι παριστάμενοι αλλά και πολύ ενδιαφέρων ο προβληματισμός που αναπτύχθηκε.

 .http://liblivadia.wikidot.com/news:367?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+liblivadia+%28%CE%A4%CE%BF+blog+%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%92%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7%CF%82+%CE%9B%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%AC%CF%82%29&utm_content=FeedBurner

                                                                                          

Ο Ηρακλής γιατρεύεται από τη μανία με τον ελλέβορο

Ελλέβορος

 

Στα αρχαία χρόνια η φήμη της Αντίκυρας ήταν διαδεδομένη σε όλον τον κόσμο γιατί εκεί φύτρωνε ένα δυνατό θεραπευτικό βοτάνι, ο ελλέβορος.  Η ρίζα του ελλέβορου είχε θεραπευτικές ιδιότητας και φύτρωνε σε δυο είδη.  Ο μαύρος ελλέβορος ήταν καθαρτικό φάρμακο κι ο λευκός ελλέβορος καθάριζε τις ασθενείς με τον εμετό που προκαλούσε. Κυρίως όμως ελλέβορος ήταν καταπραϋντικό φάρμακο για τους παροξυσμούς και την παραφροσύνη.

Όσοι έπασχαν από μανία, μελαγχολία, επιληψία, κατέφευγαν στην Αντίκυρα για να γιατρευτούν. Σε όποιον ανισσορροπούσε και δεν λογικευόταν οι αρχαίοι έλεγαν ότι "έχει ανάγκη από ελλέβορο» ή ότι «σου χρειάζεται Αντίκυρα». Ο καλύτερος ελλέβορος φύτρωνε στις πλαγιές των βουνών τις Αντίκυρας.

 Όταν τον ξερίζωναν το φθινόπωρο με προσευχές στον Απόλλωνα και στον Ασκληπιό, η μυρωδιά του προκαλούσε ελαφρά υπνηλία.  Για να εξαγνίσουν τα σπίτια τους και τα ζώα τους οι Αρχαίοι τα ράντιζαν με ελλέβορο.

Στην Αντίκυρα δεν φύτρωνε απλά ο ελλέβορος, εκεί τον παρασκεύαζαν οι Αντικυρείς φαρμακοποιοί κατά τον πλέον χρήσιμο τρόπο για τους ασθενείς, αφού γνώριζαν την τέχνη να τον ανακατεύουν μ’ ένα σησαμοειδές φυτό που φύτρωνε στην Φωκίδα. Μεταξύ των πλέον διασήμων προσωπικοτήτων που θεραπεύτηκαν από ελλέβορο στην Αντίκυρα ήταν και ο Ηρακλής.  

Ο Ηρακλής καταλαμβανόμενος από τη μανία για φόνο και καταστροφή  που του έστειλε η Ήρα, θόλωσε το μυαλό του και με το τόξο του σκότωσε τα παιδιά του.  Μετά από αυτό το κακό που προκάλεσε άρχιζε να αναζητεί τρόπο για να γιατρευτεί αλλά και να εξαγνιστεί. Τότε θυμήθηκε τη φράση που συχνά άκουγε «είσαι για την Αντίκυρα». Ταλαιπωρημένος από τις τύψεις του παίρνει το δρόμο για την Αντίκυρα, στο παλάτι του ήρωα Αντικυρέα.

Εξιστορεί στον Αντικυρέα όσα του είχαν συμβεί και του ζητά να τον βοηθήσει. Αμέσως ο βασιλιάς διέταξε τον αρχιεπιστάτη του να φέρει στο παλάτι του το Μελάμποδα, το βοσκό του.  Αυτός ήταν ένας γέροντας βοσκός που μάζευε τον καλύτερο ελλέβορο που φύτρωνε στην Αντίκυρα, και όποιος άρρωστος έπαιρνε ελλέβορο από αυτόν γινόταν αμέσως καλά.

Ο γερός βοσκός χωρίς καθυστέρησε έφτασε στο παλάτι έχοντας στην πλάτη τους κρεμασμένο το δισάκι του, που είχε μέσα μερικές ρίζες ελλέβορο. Αφού έφτιαξε το φάρμακο το έδωσε στον Ηρακλή αφού πρώτα τον προέτρεψε να προσευχηθεί στον Ασκληπιό.  

 Μόλις άρχισε να μασάει ο Ηρακλής το φάρμακο από ελλέβορο το πρόσωπό του έλαμψε από ευτυχία. Είχε ξαναβρεί τον παλιό του εαυτό.  Έτσι ευτυχισμένος που βρήκε τη γιατρειά του  πήρε το δρόμο για τους Δελφούς, για να πάρει χρησμό από την Πυθία που πρέπει να πάει να κατοικήσει, γιατί στη Θήβα δεν μπορούσε πια να μείενι μετά το φονικό. 

" Το ταξίδι του Σεμπάστιαν" - Τελευταία συνάντηση της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης

Η 7η και τελευταία συνάντηση της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης πραγματοποιήθηκε στις 4-5-2017 στον 3ο όροφο της Βιβλιοθήκης μας. Κλείσαμε τον κύκλο των συναντήσεων μας διαβάζοντας  το βιβλίο « Το ταξίδι του Σεμπάστιαν» της  Ingrid Ostheeren, σε μετάφραση Μαρία Αγγελίδου.

«Ο μικρός ποντικός Σεμπάστιαν μαθαίνει από το Ρόκο, το μάγο-κόκορα, τα μαγικά λόγια που τον ταξιδεύουν σ’ όποιο μέρος του αρέσει. Φεύγει, λοιπόν, από το σπίτι του, που ήταν σε  ένα  αγρόκτημα, λέγοντας τα μαγικά λόγια : "Λίρουμ, λάρουμ, ντιμπιντάρουμ…" και  φτάνει στο νότο, στο Νότιο Πόλο. Αλλά δεν είναι ζεστός όπως στον περίμενε και  έχει κρύο. Βρίσκει όμως ζεστασιά   στην αγκαλιά ενός μικρού Πιγκουίνου.  Θέλει να φύγει από εκεί γι’ αυτό ξαναλέει τα μαγικά λόγια και βρίσκεται σε μια  απέραντη έρημο, όπου ο ήλιος ζεματάει και νερό δεν υπάρχει, όπως τον πληροφόρησε  μια καμήλα.

Αλλά ούτε εκεί σκέφτεται ότι είναι ωραία, γι’ αυτό λέει πάλι τα μαγικά λόγια και βρίσκεται μακριά από την έρημο, σε έναν άλλο τόπο με πολλά πολλά νερά, αλλά αγριεμένα, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, πάνω σε ένα καράβι, που με δυσκολία κρατιέται από ένα σχοινί για να μην πνιγεί.   Από τη δύσκολή στιγμή  τον σώζει ο ποντικός του καραβιού.

Πάλι θέλει να φύγει, γι’ αυτό λέει αμέσως το μαγικά του λόγια και βρίσκεται σε μια πολιτεία με πολλούς ανθρώπους, όπου αναγκάζεται να κρυφτεί  σε μια γωνιά για να μην τον πατήσουν. Ξαφνικά ακούει ένα παράξενο θόρυβο, νιώθει τη γη να τρέμει και τότε  ακούει μια φωνούλα στο αυτί του  να του λέει: «έλα εδώ γρήγορα». Μια όμορφη  ποντικίνα τελευταία στιγμή τον έσωσε από το τρένο που πέρασε. Ο Σεμπάστιαν  καλεί την όμορφη ποντικίνα  να πάει μαζί του, στο ομορφότερο μέρος του κόσμου, που δεν είναι άλλο από το αγρόκτημα, στο οποίο βρίσκεται το σπίτι του. Αυτή δέχεται και με τα μαγικά του λόγια έφτασαν στο αγρόκτημα».  

Τα παιδιά συμμετέχοντας στο πρόγραμμα «Σημεία ανάγνωσης» της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, απάντησαν στις ερωτήσεις : ποιος, πού, πότε, πώς, τι και  γιατί.  

Στη συνέχεια συζήτησαν για τις αναγνωστικές τους συνήθειες, τα βιβλία που έχουν διαβάσει και έπαιξαν το παιχνίδι των ερωτήσεων του προγράμματος, απαντώντας με κείμενα που έγραψαν και με ζωγραφιές που έφτιαξαν. 

Η κ. Μιμίκου Ελένη, υπάλληλος της Βιβλιοθήκης, η κ. Διώνη Πούλου που συμμετείχε στην υλοποίηση του προγράμματος και εγώ, η Νιαβή Βασιλική, η υπεύθυνη του προγράμματος, ευχηθήκαμε στα παιδιά να περάσουν ένα καλό καλοκαίρι συντροφιά με όμορφα βιβλία, καλούς φίλους και πολύ  παιχνίδι.