Η θεά Άτη σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία είναι προσωποποίηση της συμφοράς, των απερίσκεπτων πράξεων, της παραπλάνησης του μυαλού, της συσκότισης του νου σταλμένη από τους θεούς, της ψευδαίσθησης. Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» αναφέρει ότι ήταν κόρη του Δία και της Έριδας και είχε αδελφή τη Δυσνομία.
Από την Ιλιάδα μαθαίνουμε ότι η Άτη, ήταν δυνατή, με πόδια πολύ γερά και γρήγορα για να μπορεί να φτάνει παντού πάνω στη γη και να βλάφτει τους ανθρώπους. Ξωπίσω της έτρεχαν οι χωλές, αλλήθωρες και άσχημες Λιτές (προσωποποίηση της μετάνοιας), σταλμένες από τον πατέρα τους, τον Δία, προσπαθώντας να γιάνουν τις πληγές που προκάλεσε η Άτη.
Κατά τη συμφιλίωση του Αγαμέμνονα με τον Αχιλλέα, ο αρχιστράτηγος των
Ελλήνων, μιλώντας μπροστά σε όλους τους πολεμιστές, έλεγε πως για το κακό που
είχε γίνει, το φταίξιμο δεν ήταν δικό του και πως ο Δίας, η Μοίρα και οι
Ερινύες του είχαν βάλει στο μυαλό του την Άτη, αυτή που όλους τους ζημιώνει,
που μ’ ελαφρό ποδάρι δεν πατά πάνω στη χώμα, μα πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων.
Τα θύματά της είναι ανίκανα για λογικές επιλογές, μένουν ανήμπορα να διακρίνουν το ηθικό και το σκόπιμο. Τη δύναμη της Άτης τη φαντάζονταν τόσο μεγάλη, ώστε πίστευαν πως και ο Ζευς ο ίδιος προσβλήθηκε απ’ αυτήν. Έτσι η Ήρα τον παρέσυρε να ορκιστεί τρομερό όρκο, που τον ανάγκασε κατόπιν να επιβάλει στον γιο του τον Ηρακλή να μπει στη δούλεψη του Ευρυσθέα, εκτελώντας τους φοβερούς άθλους που εκείνος του ζητούσε.
Σύμφωνα με την παράδοση, αυτή ήταν και η αρχή των κακών για τους ανθρώπους. Όταν ο Ζευς κατάλαβε το πάθημά του, άρπαξε την Άτη από τα μαλλιά και την έδιωξε από τον Όλυμπο. Έτσι αυτή ήρθε στη γη, προκαλώντας στους ανθρώπους το κακό και την αταξία.
Λέτε η Άτης, που κατοικεί πλέον μόνιμα στη γη, να ναι εκείνη που "θολώνει" το μυαλό των ανθρώπων και δεν πράττουν το σωστό;
Θα μπορέσουν άραγε οι Λιτές να γιατρέψουν το κακό και να λάμψει το
καλό;
