Ησίοδος, Πίνδαρος και Μούσες

Ο Ησίοδος, αρχαίος Έλληνας ποιητής του διδακτικού έπους, (750-700 π.Χ.) ο οποίος γεννήθηκε και πέθανε στην Άσκρα  της Βοιωτίας, στο έργο του Θεογονία μας δίνει πληροφορίες για τις Μούσες και πως αυτές του χάρισαν το δώρο της ποίησης. Το πιο κάτω απόσπασμα της Θεογονίας αναφέρεται στις Μούσες αλλά και στην συνάντησή τους:

  " ......Δώστε ν’ αρχίσουμε απ’ τις Ελικώνιες τις Μούσες το τραγούδι, που βασιλεύουνε στο μέγα κι άγιο βουνό, τον Ελικώνα, κι ολόγυρα απ’ την κρήνη τη μελάνυδρη*  στήνουν χορό με τα’ απαλά τους πόδια κι’ απ’ το βωμόν ολόγυρα του τρανοδύναμου του Γιου του Κρόνου. Συχνά, σα λούσανε το ατάλικο κορμί με νάμα από τον Περμησό, ή απ’ την Ιπποκρήνη ή απ’ τον άγιο Ολμειό, στήσαν χορούς ωραίους, λαχταριστούς, πάνω στην άκρη του Ελικώνα κορυφή….......

.........Αυτές λοιπόν διδάξαν στον Ησίοδο κάποτε τ' ωραίο τραγούδι, σαν έβοσκε τα πρόβατα κάτου απ' τον άγιο Ελικώνα, και τούτα πρώτα - πρώτα οι θέαινες μου παν τα λόγια οι Μούσες, του Δία που κρατάει την καταιγίδα οι Ολύμπιες κόρες: "Χοντράνθρωποι τσοπάνηδες, κακές ντροπές ολόκορμοι, κοιλιές μανάχα! Ξέρουμε ψέμματα να λέμε όμοια μ' αλήθειες, μα ξέρουμε μαθές αν θέλουμε κι αλήθειες να ιστορούμε". Έτσι του Δία του μεγάλου οι κόρες είπαν με τ΄αλάθευτό τους στόμα και μου δώσανε τη χάρη σκήπτρο εξαίσιο, δάφνης μεγαλόβλαστης κλαρί να δρέψω και το θεσπέσιο μου ενέπνευσαν τραγούδι, να μπορώ να ψάλλω κι όσα στο μέλλον θα γεννούν κι όσα περάσαν. Και με πρόσταξαν να ανυμνώ και τη γενιά των μακαρίων που αιώνια ζούνε κι αυτές τις ίδιες πρώτα - πρώτα και στερνά πάντα να ψάλλω.........."

Ο Πίνδαρος (522 – 443 π.Χ.) ο μεγάλος Θηβαίος λυρικός ποιητής, όταν ήταν παιδί επισκέφτηκε τον Ελικώνα, Κουρασμένος από το περπάτημα, ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και εκεί τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι στα χείλη του είχαν κάνει οι μέλισσες μια κερήθρα. Σύμφωνα πάντα με τον Πίνδαρο, η κερήθρα στα χείλη του ήταν έργο των εννέα Ελικωνιάδων Μουσών, μ’ αυτό τον τρόπο του έδωσαν το χάρισμα του δημιουργού ποιημάτων.
* η  μελάνυδρη κρήνη είναι η πηγή Αγαννίπη. Αναφέρεται έτσι επειδή ο πυθμένας της ήταν σκούρος από τις σκουρόχρωμες πέτρες που είχε.