Γιγαντομαχία

Όταν ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, αίμα έσταξε στη Γη και τη γονιμοποίησε.  Μέσα από τα σπλάχνα της Γης ξεπετάχτηκαν οι Ερινύες, οι  Μελίες Νύμφες και καμιά εκατοστή Γίγαντες, με μορφή ανθρώπου, αλλά με φοβερή όψη, με ανάστημα πελώριο, δύναμη ακατάβλητη, με φίδια στα μαλλιά και στα γένια, και με σώμα που κατέληγε σε ουρά δράκοντα.  Ήταν οπλισμένοι έτοιμοι για πόλεμο. Αντίθετα από τους Τιτάνες που ήταν αθάνατοι αυτοί ήταν θνητοί, και όπως έλεγαν, από αυτούς κρατούσε και το γένος των ανθρώπων.

Οι Γίγαντες με παρακίνηση της μάνας τους κίνησαν πόλεμο ενάντια  στους θεούς του Ολύμπου και μάλιστα χωρίς προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους και αναμμένους δαυλούς, δέντρα ολόκληρα φλεγόμενα. Οι Γίγαντες μετακινούσαν ολόκληρα βουνά, γης και ουρανός αναστατώθηκαν, νησιά βούλιαζαν, στεριές γκρεμίζονταν στη θάλασσα, ποτάμια έχαναν το δρόμο τους και άλλαζαν πορεία ή τα κατάπινε η γη. Το Αιγαίο είχε γίνει κόλαση, όλες οι οροσειρές τραντάζονταν έτοιμες να σωριαστούν, έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, η Όθρυς, το Πήλιο, η πίνδος, ο Άθως, το Παγγαίο.

Οι θεοί δεν έμειναν με δεμένα τα  χέρια, αλλά πήραν τα όπλα τους και μπήκαν στη μάχη. Ο Δίας μπροστά, αρχηγός με τους κεραυνούς στα χέρια του, στο στήθος την αιγίδα, την ασπίδα από το δέρμα της Αμάλθειας και  με το γοργόνειο, το κεφάλι της Γοργόνας που όποιος το έβλεπε απολιθωνόταν.

Εκεί βρισκόταν η Νίκη με την φοβερή μητέρα τη Στύγα, ο Απόλλωνας, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος στις πρώτες θέσεις. Βοηθούσαν και οι Μοίρες και ο Διόνυσος μαζί με τους Σιληνούς και του Σάτυρες, καβάλα πάνω στα γαϊδουράκια τους κραυγάζοντας και κάνοντας θόρυβο, προκαλώντας μεγάλο φόβο στους Γίγαντες.

 Και κει πάνω στη μάχη γεννήθηκε η Αθηνά από κεφάλι του Δία πάνοπλη και πήρε μέρος στον πόλεμο. Αμέσως σκότωσε το Γίγαντα Πάλλαντα,τον έγδαρε και με το δέρμα του θωράκισε το στήθος της. Πολεμούσε δίπλα στο πατέρα της, ήταν το δεξί του χέρι.  

Ο Πόλεμος κράτησε πολύ. Οι θεοί πολεμούσαν γενναία αλλά το ίδιο και οι Γίγαντες, οι οποίοι δεν έλεγαν να λυγίσουν. Τότε ακούστηκε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιος θνητός πολεμήσει στο πλευρό των θεών του Ολύμπου. Σαν το άκουσε ο Δίας, έστειλα να φέρει τον Ηρακλή. Αλλά και η Γη που αγαπούσε τα παιδιά της, τους Γίγαντες,  και ήθελα να τα  βοηθήσει, αμέσως άρχισε να ψάχνει για κάποιο μαγικό βοτάνι. Ο Δίας όμως το πληροφορήθηκε και αμέσως έδωσε εντολή στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να μην φανούν πριν ο ίδιος το ανακαλύψει μέσα στη νύχτα αυτό το βοτάνι  και να το εξαφανίσει,   πράγμα που έγινε.  Ύστερα από αυτό οι Γίγαντες έχασαν κάθε ελπίδα και οι θεοί άρχισαν να τους καταδιώκουν και να τους σκοτώνουν τον έναν μετά από τον άλλο.  

Ο Ηρακλής χτύπησε με το τόξο του τον Αλκυονέα, τον αρχηγό των γιγάντων. Ο Αλκυονέας στην αρχή  έπεσε στη γη αλλά αμέσως όμως σηκώθηκε ζωντανός, γιατί δεν γινόταν να πεθάνει όσο πατούσε τη γη του. Τότε ο Ηρακλής, με υπόδειξη της Αθηνάς, τον φορτώθηκε  στον ώμο του και τον πήγε σε άλλο μέρος, ξένο από την πατρίδα του, όπου και τον σκότωσε. Η μάχη ήταν σκληρή, στο τέλος οι θεοί σκότωσαν όλους τους Γίγαντες,  μιας και αυτοί ήταν θνητοί.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

Όπως και στην Τιτανομαχία έτσι και η Γιγαντομαχία περιγράφονται έκτακτα μετεωρολογικά και γενικότερα φυσικά φαινόμενα. Θύελλες, Τυφώνες, ξηρασίες και πυρκαγιές, ρήγματα στο φλοιό της γης και αλλαγές ρεύματος σε ποτάμια, σεισμοί και εκρήξεις ηφαιστείων, κατολισθήσεις, καταποντισμοί και βροχή από μετεωρίτες. Όλα αυτά οι άνθρωποι της εποχής εκείνης με τη φαντασία τους τα θεωρούσαν άγρια παιδιά της γης,   που πολεμούσαν τους θεούς οι οποίοι προσωποποιούσαν το μέτρο την αρμονία μέσα στη φύση, που στην καθημερινότητά τους εκπροσωπούσαν την αιωνιότητα και τη σταθερότητα. Ό,τι και να γινόταν στο τέλος θα επικρατούσαν η τάξη, η αρμονία, οι αθάνατοι θεοί.