Δεύτερος άθλος: η Λερναία Ύδρα (11)

 Στο Άργος, στο έλος της Λέρνης ζούσε, τα παλιά χρόνια, ένα τέρας, η Λερναία Ύδρα. Πατέρας της ήταν ο Τυφώνας και μητέρα της η Έχιδνα. Είχε εννέα φιδίσια κεφάλια γεμάτο δηλητήριο. Κάθε τόσο έβγαινε από την κρυψώνα της, ρήμαζε τα κοπάδια και σκορπούσε τον τρόμο στους ανθρώπους. Έδωσε εντολή ο Ευρυσθέας στον Ηρακλή να σκοτώσει το θηρίο. Ο Ηρακλής αφού πήρε το τόξο, τα βέλη, το ρόπαλό του και φόρεσε τη λεοντή του ξεκίνησε για να συναντήσει το θηρίο. Μέρες ολόκληρες περίμενε ο Ηρακλής το θηρίο αλλά αυτό δε φαινόταν πουθενά. Τότε ο Ηρακλής σκέφτηκε να βάλει φωτιά για να εξαναγκάσει το θηρίο να βγει από τη φωλιά του.

Μάζεψε ξύλα, άναψε φωτιά, ύστερα πήρε τα βέλη του από τη φαρέτρα που ήταν στολισμένα στην άκρη με ένα φτερό αετού, τα άναβε και τα έριχνε στις ξερές καλαμιές. Ο τόπος λαμπάδιασε. Ο βάλτος αναταράχτηκε. Το τέρας εμφανίστηκε αγριεμένο και όρμισε στον Ηρακλή. Εκείνος άρπαξε το σπαθί του κι άρχισε να κόβει τα κεφάλια. Ένα έκοβε δυο φύτρωναν. Ο Ηρακλής φώναξε τον Ιόλαο να φέρει αναμμένα ξύλα και τον διέταξε κάθε φορά που αυτός θα έκοβε ένα κεφάλι αυτός θα έκαιγε την πληγή. Το σχέδιο πέτυχε, η Ύδρα δεν έβγαζε πια κεφάλια. Και εκεί που κοντεύανε να ξεμπερδέψουν πετάχτηκε από το βάλτο ένας πελώριος κάβουρας, χύμηξε στον Ηρακλή και του έδωσε μια γερή δαγκωνιά. Ο Ηρακλής του έδωσε μια με το σπαθί του και του τρύπησε το κόκαλο. Πήρε η θεά Ήρα τον κάβουρα, γιατί αυτή τον είχε στείλει, και τον πέταξε στον ουρανό όπου έγινε ο αστερισμός του Καρκίνου.

Τώρα είχε μείνει το τελευταίο κεφάλι της Ύδρας, που έλεγαν πως ήταν αθάνατο. Με μια δυνατή σπαθιά ο Ηρακλής το έκοψε και το έθαψε κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Πριν φύγει, έβγαλε τη χολή της Ύδρας και βούτηξε μέσα στο δηλητήριο τα βέλη του, τα οποία έγιναν θανατηφόρα. 

  

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ

 Τα εννέα φαρμακερά κεφάλια της Ύδρας είναι οι εννιά ξεροπόταμοι, οι εννιά χείμαρροι, που ξεσπάνε, το χειμώνα, στον κάμπο της Λέρνης, ο οποίος είναι κλειστός γύρω γύρω από βουνά, με αποτέλεσμα τα νερά τους να κλίνονται και να μην μπορούν να ξεφύγουν στη θάλασσα και να σχηματίζουν λίμνη. Τα νερά αυτά με την ορμή που έχουν παρασύρουν και καταστρέφουν ότι βρεθεί μπροστά τους. Πνίγουν ανθρώπους, ζώα, καταστρέφουν σπίτια και σπαρτά. Μέσα στη λίμνη τα ψοφίμια, που 'χαν παρασυρθεί το χειμώνα απ' τους χείμαρρους, το καλοκαίρι σαπίζουν και η βρόμα τους δηλητηριάζει όλη την περιοχή σκορπώντας την ασθένεια της ελονοσίας αλλά και το θάνατο σε ανθρώπους και ζώα