Ινδιάνικος μύθος για τη Μεγάλη 'Αρκτο

Σύμφωνα με τον μύθο υπήρχε κάποτε ένα περίεργο δάσος με βελανιδιές. Οι βελανιδιές εκεί δεν ήταν ριζωμένες και αμετακίνητες αλλά κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα συνήθιζαν να περιπλανώνται στο δάσος και να επισκέπτονται η μία την άλλη.

Μια φορά μια αρκούδα έτυχε να χαθεί στο δάσος και τα μεσάνυχτα ξαφνικά οι βελανιδιές άρχισαν να μετακινούνται ως συνήθως. Η αρκούδα που δεν μπορούσε να βρει την έξοδο από το δάσος και που δεν είχε συνηθίσει σε περιπλανώμενα δέντρα δεν μπορούσε να αποφύγει τη σύγκρουση κάπου κάπου.

 Ένα από αυτά τα περήφανα δέντρα παρεξηγήθηκε που μια αρκούδα δεν ζήτησε συγνώμη. Ενοχλημένο από την αγένεια της αρκούδας άρχισε να την κυνηγάει. Η αρκούδα είδε ότι το δετό ήταν πιο δυνατό και άρχισε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Όμως το δέντρο δεν μπορούσε να φτάσει την αρκούδα. Η καταδίωξη συνεχίστηκε ως τα ξημερώματα, οπότε το δέντρο αναγκάστηκε να γυρίσει στη θέση του για να μην ανακαλύψει ο θεός Ήλιος την απουσία του.  Οργισμένη η βελανιδιά που δεν κατάφερα να πιάσει την αρκούδα έκανε μια τελευταία προσπάθεια και έσκυψε όσο μπορούσε. Τεντώνοντας τα πιο μακριά της κλαριά κατάφερε ίσα ίσα να πιάσει την ουρά της αρκούδας. Με μια απότομη κίνηση πέταξε την αρκούδα προς τον ουρανό όπου μπορούμε να τη δούμε και σήμερα ως Μεγάλη Άρκτο.